‘Niemand leest meer.’ Hoe vaak hoor ik dat niet? Vooral van mensen die zelf niet lezen wat anderen hen sturen, maar wel verbolgen reageren als je hun, veel te lange, tekst snel ‘gescand’ hebt. Een nette manier om te zeggen dat ik het document wel geopend had, maar net zo snel weer sloot, omdat het onleesbaar was.
Dus als ik mij dan aanmeldt voor een cursus Effectief en creatief schrijven voor (gevorderde) communicatiespecialisten, voor wie doe ik dat dan eigenlijk? Voor mijzelf? Zeker, maar vooral voor al die mensen die niet lezen. Want ze lezen wel, maar het boeit hen niet. Ze vinden teksten niet aantrekkelijk, niet overtuigend, onduidelijk en soms zelfs niet correct. Want zo zijn ze, niet lezen, maar je wel op de spelfouten wijzen. Hun manier om zich te overtuigen van hun eigen gelijk.
Maar ik zal ze krijgen, deze harteloze taalmisantropen. Ik geef ze eerst 1 woord dat hun aandacht trekt, een tweede eroverheen, een korte pauze om te bekomen van de schrik – ik lees! – en dan zuig ik ze langzaam naar binnen, woord voor woord, zin voor zin, alinea voor alinea, pagina voor pagina, stuk voor stuk. Tot ze niet meer zonder kunnen en met een groots gebaar hun mea culpa uitspreken: ‘We zullen het nooit meer doen, scannend lezen’. Dat is hun geraden, want ik zal nooit scannend schrijven!